SOMNA

Serginin içinde beliren her imge, bir arketipin izi gibi ortaya çıkar; bazen gölgeyi, bazen ışığı, bazen de ikisinin arasındaki sessiz geçişi taşır. Somna, bu imgeleri bir araya getirerek izleyiciyi kendi içsel manzarasına doğru yönlendirir.
Bu sergi, yanıtlanacak sorular ya da açıklanacak tezler sunmaz. Daha çok, izleyiciyi kendi gölgeleriyle, unutulmuş anılarıyla, hatta henüz adını koyamadığı sezgileriyle karşılaşmaya çağırır. Çünkü insan, ancak bu karşılaşmalardan geçerek parçalanmış yanlarını fark eder ve bütünlenme yoluna adım atabilir. Somna, bu nedenle bir varış değil, bir eşik deneyimidir; bilincin kenarında, içsel bir yolculuğun ilk adımıdır.