SELF VIATOR

Self Viator, bu çift yönlü doğayı görünür kılar.
Ağaçların çizgisel dinginliği, köklenme, aidiyet, hafıza ve sessiz derinliği gibi insanın içsel taraflarını taşır. Figüratif sahneler ise insanın dışa dönük yüzünü; hareketi, arayışı, kırılganlığı ve yaşamın absürd ritmini anlatır. İki dünya zıtlıktan doğmaz; aynı benliğin birbirini tamamlayan iki akışından doğar.

Serginin mekan düzeni de bu ikili hareketi takip eder. Girişte izleyiciyi karşılayan küçük ağaç, yolculuğun içsel tarafına dair ilk işaret olarak belirir ve sakin, duru bir başlangıç oluşturur. İlerledikçe figüratif hikayelerin bir arada durduğu sağ duvar, benliğin dışa dönük yüzünü; hayatın hızını ve çoklu hallerini temsil eder. Dönüş köşesindeki büyük ağaç bir eşik niteliği taşır: dış dünyanın hareketinden içsel derinliğe geçilen bir durak. Sol duvardaki tek ağaç ise yolculuğun köklü, ağırbaşlı ve sessiz tarafını vurgulayarak bütün ritmi dengeler.

Bu mekansal akış, izleyiciyi iki hal arasında salınan bir benliğin içinde yürütür: Kök ile yolun, durmak ile akışın, iç ile dışın aynı özden doğduğunu hatırlatan bir yolculuk.

Self Viator, izleyiciyi tek bir soruyla baş başa bırakır:
Kendi benliğimiz, ait olmaya çalışırken hangi yöne yürümeye devam ediyor?